ჯონ ტოლკინი – ლექსები ჰობიტებიდან

გადმოაქართულა კობა ჭუმბურიძემ

 ლექსი 1

ჭიქების მსხვრევა, დაფშვნა თეფშების,
ჟანგვა დანების, გრეხვა ჩანგლების,
ბოთლების ლეწვა, დაწვა საცობის
ბილბო თოფრაკელს ძლიერ აცოფებს.

 

რუბიკონი – ზვუკი მუზიკი

 

ანუ ნამდვილი ამბავი ქართველი ემიგრანტის დღიურიდან

 ინფორმაცია განსჯისთვის: ემიგრანტი ჰერმან გრანტის ძე ნერსესიანი (მეტსახელი “ხარაშო”), დაიბადა და მოიწიფა კალინინგრადში (პრუსიაში ანუ).

 

რუბიკონი – გუტენ მორგენ

ტრიცატსედმოიში კოჟანკებიანები პირდაპირ ჩემი ფოტო-ატელიედან ჩეკაში წამაღეს.

შეველი. ვხედამ სტოლის ერთი მხრიდან სამი კაცი ეგრე ზიოდა, როგორც პიროსმანის ხატვილი.

ეუნებიან – ჩვენა ვართ სუდებნი ტროიკა – ავაქოვი, პოღოსოვი, ჩემისოვი.

 

რუბიკონი – მუხამბოზი

ჩემო ქალაქო, შენს უკნიდან მე არ მივლია,
ვინ არის, შენთვის გულის კარი ფართოდ არ გაღოს,
სხვაგან სად ნახამ, რო გარიკა ნახალოვკელი
ლუკმა გაუყოფს ავლაბრელ მახოს.

 

რუბიკონი – პირველი უროკი

 

მზია მასწი – აბა ბავშვებო, ვკეცე, ვკეცე, ვერ დავკეცე – რა არის?
რაფო – დიდი ატრეზი
მზია მასწი – ატრეზი არა აბრეზი. ეს არის გზა.
რაფო – ვა, ამას რამოდონა რაზმახი ქონია. ვიდნა მაგისი ქმარი ასვალტის პრარაბია. მზია მასწ, აბა კიდე რამე ეგეთი უთხარი.

 

რუბიკონი – რატომ ნატომ

 

ჩემ შამშობლოს უჟე რული ნატოსაკენ აუღია,
ნატოს კიდე თავის კარი ჩვენთვის ფართოდ გაუღია,
რუსმაც ქართველ იმიგრანტებს პასპორტები დაუხია,
ადრე რაც რომ ძმობა იყო, მითომ წყალსაც წაუღია.
ბუინობენ ნატაშები, ნეტავ რატომ მითომ ნატომ,

 

რუბიკონი – ჩვენების გლავნი უბედურება

ცრემლით სამსეა სომხის ცხოვრება, ორი კაპიკის ოფლით შოვნება, ხან ამის კეთვა, ხან იმის ქნება, რაც მთავარია – ვრაცების ძლება.
ვრაცებთან ძნელი არის ყოფნება, არც ჭკუა ჰყოფნით, არც გემოვნება,

 

რუბიკონი – უშანდრუცუნ! შპიონერა გალისა!

 
ომის ძნელი დრო იყო. მაგ დროს დიდი დვიჟენიები წავიდა. ყველა ქვეყნების შპიონები აქეთ-იქეთ მიდი-მოდებდნენ.
ჩვენი არტურაც შამშობლომ შპიონად დაუძახა, მითომ რახანც ჩვენ და ნემცები ერთი არიული რასა, თან მაგის სახელიც ეგეთია, როგორც შოპენგაუერი.

 

რუბიკონი – ძაძ რაზმიკა ომი და მშვიდობაში

 

– პაპიკ, ძაძ რაზმიკა რატო ეგეთია?
– ეე, სინოკ, მაგისი დედა სლუჩაინა მაგაზე აბორტი გაკეთა, მაგრამ უჟე გვიან იყო. მაგიტო მაგისი ტუფლები წინიდან არი, სიფათი უკნიდან.

 

რუბიკონი – სად წაიყვან სადაურსა

ჩვენი მუკუჩა ბავშობიდან პურიტანი იყო, მეზობლებისთვინ პური უტანებდა და მაგაში შაური იღებდა. ცოტა ფული რო იშოვნა, ვარანცოვზე, “ბოეცთან” გავიდა და ეგრევე წამალზე შეჯდა.