რუბიკონი – ანგარება და სიყვარული

რუბიკა – ერთი ეგ უთხარი, რატომ შენი თავის ვრედნი. იქნებ მაგაშიც პოლზა რამეა და მე ვერ ვიცი.

ჯერ ატრაკამდი – ესესერისგან გამოყოფაა! ეხლა კიდე – ესენგესგან გამოყოფაა! სულ გამოყოფა და გამოყოფა, ცხოვრებაც სულ უკნისკენ და უკნისკენ.

იქნებ დროა, რო ნააბაროტ, უკან შეყოფა, ელი?

გურამა – სადა, რუსეთში? შენ ხო არ გაგიჟდი. ეგ აღარასდროს აღარ მოხდება. ჩვენ ამიერიდან თავისუფლები ვართ და მე ამით ვამაყობ.

რუბიკა – არა, ვისგანა ხარ თავისუფალი? სულ ორი ვინმეა – რუსის კაცი და რუსის ქალი.
ეხლა ერთი უთხარი, როდის რუსის კაცი რამე შენი უნდოდა, გარდა რომ ჭაჭა. მაგის გულისთვის ღირდა ხალხის ამდენი ტანჯვილობა?

ეხლა კიდე რუსის ქალები – თუ ეგენი არ იქნება, ხო ვინუჟდენი ხარ, რო შინაური ქალებთან იგივე ქნა. ჰოდა, რაღა გამოდის, რო თავისუფლების ფასი დედიჩვენების ბოზობა? და შენც მაგიტომ ეგრე ამაყი?

გურამა – რას იზამ, თავისუფლება მსხვერპლს მოითხოვს.
აბა ნატოს რუსი გირჩევნია? დღეიდან ნატოა ჩვენი მეხამრიდი.

რუბიკა – მეხამრიდი არა, სირამრიდი. ნატო შენ რა, ქალის სახელი გგონია? მანდ სულ ნატრინიროვანი ბაევიკები არიან, თანაც ჩემზე უფრო შავი.

არა, კი მბობენ, რო ეგენების ჯარში კლინტონი გომიკებიც გაუშვა, მაგრამ მაინც რუსის ქალს ვერავინ ჯობნებს. ეგ თეთრი, მე შავი და, როგორც მბობენ – შავით თეთრზე წერვა.

მაგრამ არა, თქვენ რო ვირზე შაჯდებით, კანეც ფილმა. რა დურაკობა აღარ მოაგონეთ, რო მითომ ამერიკა ჯობნის. იმ დღესაც ერთი იძახდა, რო ამერიკა გვეხმარება, როგორც უგარაჟო სამალიოტი…

– ეგ როგორიღაა?

– უანგარო რაღა…