ფრიდრიხ შილერი – იმედი

კაცი გამუდმებით ოცნებობს, ფიქრით
უმჯობეს მომავალს ხატავს.
თუ მიზანს დალანდავს, მისაკენ მიჰქრის,
თავისად იგულვოს რათა.
ბუნება კვდება და ახლდება ისევ,
კაცი კი ნიადაგ უკეთესს მისდევს,
იმედი მიგვიძღვის ცხოვრების გზაზე,
თავზე დაჰფარფატებს უდარდელ ბავშვებს,
ოცნების ელვარე ციმციმით გვავსებს
და წამით შედგება სამარის კარზე,
მოილევს სამზეოს მომქანცველ დრო-ჟამს,
და სულ სხვა იმედის აღმართავს დროშას.
არა, ეს როდია ნუგეში ფუჭი,
ამაოდ შობილი უგნურის ტვინში,
იგი ხომ ძალუმად ხმიანობს გულში,
რომ ჩვენ უკეთესი მიზნისთვის ვიშვით,
და შინაგანი ხმაც თუ ჩაგვჩურჩულებს,
ის არ მოატყუებს მოესავ სულებს.

Hoffnung

Es reden und träumen die Menschen viel
Von bessern künftigen Tagen;
Nach einem glücklichen, goldenen Ziel
Sieht man sie rennen und jagen.
Die Welt wird alt und wird wieder jung,
Doch der Mensch hofft immer Verbesserung.
Die Hoffnungführt ihn ins Leben ein,
Sie umflattert den fröhlichen Knaben,
Den Jüngling locket ihr Zauberschein,
Sie wird mit dem Greis nicht begraben;
Denn beschließt er im Grabe den müden Lauf,
Noch am Grabe pflanzt er – die Hoffnung auf.
Es ist kein leerer, schmeichelnder Wahn,
Erzeugt im Gehirne des Thoren.
Im Herzen kündet es laut sich an:
Zu was Besserm sind wir geboren;
Und was die innere Stimme spricht,
Das täuscht die hoffende Seele nicht.