რუბიკონი – კიდე მომკიდე

რუბიკა (კლიენტს) – აი, მე მგონი რომ კარგად გაზის.
კლიენტი, მეტსახელად ნაზი მურთაზი – ეჰ, ეს კი მაზის, შენ სხვა თქვი, თორე…
რუბიკა – იიი! ფინჯაკიც კარგად გაზის. რა არი რო?
ნაზი მურთაზი – ეჰ, რა სიბნელეა. ამ ქვეყანას არაფერი ეშველება. მე რას ვიძახი და ეს რას მპასუხობს… აბა ნახე, ტუფლი იოლად მეხდება?
რუბიკა (მოკიდებს ხელს და ხდის) – ნარმალნია რა, ვააჰ! რამე არ მოგწონს?
ნაზი მურთაზი – არა, პირიქით, კიდე მომკიდე რა.
რუბიკა – ძმაოჯან, საქმე მეტი არაფერი გაქვს? აი გურამა მოდის და დროზე წადი, შარია.
ნაზი მურთაზი – ვაი, ტაბურეტკაც აქ არი. მართლა შარია, წავედი, უდაჩუნებიი!
რუბიკა – იი! ინჩ უნები?
გურამა – რავა გოგოსავით მიირწევა ი კაცი? ვინ არი?
რუბიკა – ამ უბნელია, გალანდიაში რო წავიდა, მურთაზა რქვოდა, ეხლა მითხრა – ნაზი მურთაზი დამიძახეო.
გურამა – უი, შენ შეგიწუხდა გული. ეგ ფოჩიანი ტუფლი შენ შეუკერე?
რუბიკა – კაცო, მაგას მე უჟე 40 წელია ვცნობ. გულკეთილი კაცია, თან ხუმარა. ეგეთი ენა აქვს, რამის სიცილით გაგხეთქამს. ეხლა იძახდა – ძუკუ ეგეთი ელარჯი მაჭამა, ორი დღე ჩეჩმაში კუსაჩკით დავდიოდი.
გურამა – ხო, ახსოვს ესე იგი ასი წლის წინანდელი ანეკდოტები. მაგას ისიც ენახსოვრება, საქულამ და სიქულამ გამხდარი ვირი რო იყიდეს – გავბეროთ და ძვირად გეიყიდებაო.
რუბიკა – მერე რა? მითომ ცუდი ბიზნესია? ტყუილად ბირჟაობას აღარა შჯობია?
გურამა – მაცალე ბოლომდი თქმა და ნახავ. ჰოდა, შეუყო უკან შლანგი სიქულამ და ჩაბერა, ქე რო დეიღალა, საქულას უთხრა შენი ჯერიაო. საქულამ გამოაძრო შლანგი, მეორე მხრიდან შეარჭო, თან სიქულას ეუბნება – აბა შენს ნაპირალს ხო არ ჩევიდებდი პირშიო.
რუბიკა – მალადეც, ზნაჩიტ ნაღდი ჰეტერო იყო.
გურამა – უი, ეგ კი აღარ მიფიქრია! ალჟირული ანდაზაა – თუ კაცი ხარ, კაცის ნაპირალს ვირის ნატრაკალი უნდა გერჩიოსო.
რუბიკა – შენ დაუკააა!
გურამა – რიფ ტაუტამ, დაფ ტაუტამ…
რუბიკა (მღერის):
ქალებსა და კაცებს შორის ვინც ვერ ხედამს რაზნიცები,
აბანოში როცა შედის, გაუფრთხილდეს ზადნიცები.
გურამა:
როგორ უნდა გავარჩიო, სად მამრია, სად – მიმცემი,
ვინ ალალი კაცია და ვინ – ტყუილზე დამფიცები.
რუბიკა:
კუზანოვის ბრალი არის, ძუძუ-ტუჩი ეგა ჰბერამს,
ქალზე ცხვირი მოაჭრებს და კაცის პენისს მიაკერამს.
გურამა:
დრო მოვიდა იმნაირი, ვერ გავხდებით ალბათ ვერას,
ერეკლეს ტახტს უმზადებენ თავროდინა ჭიაბერას
მე:
აი, მამა-ჯან, ვაი, მამა-ჯან, სად წაუხვალ ბედისწერას,
უფრო ფხიზლად მოვუსმინოთ ერთმანეთის გულისძგერას,
თუ ჩურჩუტი ყვინჩილები დაუწყებენ ერთურთს ჩხვერას,
ამგვარ ჩხუბში დაცებულნი ბუდისაკენ მიჰყავს ძერას.